Rozdział 9- Sierota

Dzisiaj rozdział bez dedykacji. 

____

- Leon.- Otwieram oczy. Rozglądam się. To nie moja sypialnia. Zielona tapeta niebieski dywan. Próbuję unieść głowę czuję straszny ból w karku. To na czym się znajduję raczej nie jest łóżkiem. Podłoga! Musiałem zasnąć urządzając pokój dla Damiena Spoglądam na osobę, która jakiś czas temu wypowiedziała moje imię   

- Violetta.- Mówię masując obolałe części ciała.

- Leon wszystko dobrze?- Zmartwiona kuca przy mnie delikatnie poprawiając moje zapewne roztargane włosy. Ten gest. Wspomnienia wracają ale nie te złe tylko te dobre. 

- Nie wszytko dobrze. To miała być niespodzianka. 

- Jesteś wesoły ale jednak w środku smutny.- Ponownie zgarnia moje włosy. 

- Czuję, że przeszłość mnie dopada. Nie pytaj o co chodzi może kiedyś sam ci powiem. 

- Dobrze. W takim razie ty idź się ogarnąć a ja zrobię śniadanie. 

- Nie musisz. 

- Ale chcę ty nie musisz mnie tu trzymać.- Szatynka opuszcza pomieszczenie. Wstaję ignorując ból stawów i idę do łazienki. Ciepły prysznic łagodzi trochę ból. Zakręcam wodę i wychodzę z kabiny. Zakładam szare spodnie dresowe. 

- Leon.- Słyszę pukanie i głos Vioetty. Otwieram drzwi. 

- Coś się stało? 

- Nie chcę ci przeszkadzać ale nie wiem gdzie trzymasz mąkę. 

- W szafce na dole obok piekarnika. - Violetta jak zastygła wpatruje się we mnie. Dobre może mam na sobie tylko spodnie a z włosów skapują mi kropelki wody. Co kobiety w tym widzą no? Okej może i często bywam na siłowni 

- To gdzie jest ta mąka?- Rumieni się. 

- Mówiłem ci już dolna szafka obok piekarnika. Pomidorki.- Śmieje się przytulając ją.

- Pewnie wyglądam teraz jak burak.

- Nie wiem co wy kobiety macie z tym ale cóż.- Śmieje się ponownie. 

- Dobra śmieszku idę dokończyć śniadanie.- Szatynka odchodzi a ja wracam do łazienki. Zachowujemy się jak para a nią nie jesteśmy. Kim wy właściwie dla siebie jesteśmy? Nie zadręczaj się Verdas. Zakładam bluzkę przeczesuję włosy i udaje się do kuchni. Już z daleka da się wyczuć piękny zapach. Widzę Violettę sprawnie przerzucając naleśniki. Mimowolnie uśmiecham się.

- O której chcesz odebrać Damiena?

- Tak po 11:00

- Dobrze zawiozę cię sam muszę też coś załatwić.- Siadam przy wyspie kuchennej. Violetta nakrywa do stołu. 

- Mam nadzieję, że będzie ci smakować. 

- Na pewno. Dawno nie jadłem nic domowego. Nie miałem czasu zamawiałem sobie jakieś świństwa. 

- Nie widać po tobie.- No fakt jestem zaprzyjaźniony z siłownią. 

- Ćwiczę. Wiesz sprawność fizyczna w mojej pracy również jest potrzebna. 

- Ahh rozumiem. Jesteś pracoholikiem, który lubi wyglądać ale nie chce tym samem kusić kobiet. 

- Jeśli znajdziesz mi jakąś samowystarczalna desperatkę to może zmienię zdanie.- Śmieje się. Violetta podaje mi śniadanie. Te naleśniki są idealne takie jak pamiętam z dzieciństwa. Violetta rozpala we mnie coraz więcej pozytywnych wspomnień. Śniadanie jemy w przyjemnej ciszy. Około 11:00 jedziemy do domu kolegi Damiena ja udaje się do szpitala, w którym jest Fede. Idę białym korytarzem. Będąc na piętrze gdzie znajduje się sala Federico słyszę szloch. Idę za głosem. LUDMIŁA. 

- Ludmiła co jest? Coć z Federico?- Mówię przestraszony jeśli chodzi o stan zdrowia przyjaciela to się martwię jest on jedyna osobą, która zna prawdę 

- Verdas!- Krzyczy. 

- Ludmiła uspokój się jesteśmy w szpitalu. 

- Niech ludzie wiedzą! Nie dość, że mój już były narzeczony jest tutaj to straciłam szanse u boku ukochanego. Przez kogo? Leona Verdasa. Jesteś sierotą Leon dobrze wiesz, że gdyby nie moi rodzice to ty i twój brat żylibyście na ulicy. Przez kogo? Przez ciebie! Myślisz, że nie wiem co się stało w ubiegłym roku? Owszem wiem, na której stronie chcesz opis?- Trafia tym w mój czuły punkt. Tak ona też wie wszystko. Do wypadku byliśmy jak rodzeństwo. Odchodzę bez słowa. Idę do sali przyjaciela. 

- Leon jeśli przyszedłeś usprawiedliwić...

- Nie nie jestem tu by kogoś usprawiedliwiać. Chciałem pogadać. 

- O czym? 

- Nie wiem możemy o wszystkim. 

- Okej. To co cię łączy z Violettą?- Oho wielki pan znawca miłości i cudzych uczuć. 

- Szczerze? 

- Jak najbardziej. 

- Nie wiem. Z nią jest inaczej. Powiem ci coś ale masz mi nei prawić kazań. 

- No okej. 

- Całowałem się z Violettą.- Wiecie jak się czuje. Jak nastolatka, która zwierza się przyjaciółce. 

- Jak wrażenia.- Tak to jest różnica między kobietami a mężczyznami. My się pytamy o wrażenia a one sam nie wiem o co ale pewnie o głupoty. 

- Sam nie wiem. Ale było tak...nie wiem... to jak narkotyk. 

- Jesteś zakochany. Pogódź się z tym. 

- Musze chyba dać sobie czas. 

- Nareszcie mądrze gadać. 

- Fede miło było ale...

- Violetta na ciebie czeka.- Skąd on wie? Co? 

- Nie wiem może.- Śmieję się i wychodzę z sali. Idę do samochodu. Teraz zauważam, że to nie psycholog tak na mnie wpływa tylko Violetta. Idę do samochodu jadę po szatynkę i jej syna. Mijam budynki  wystukując w kierownicę rytm jakiejś piosenki. Zatrzymuję się w miejscu gdzie czeka na mnie Violetta. Chłopiec siada na tylnym siedzeniu i zapina pas Violetta robi to samo. 

- Panie Leonie. 

- Tak Damien.

- Bo mama mówiła mi, że będziemy teraz u pana mieszkać i czeka na mnie niespodzianka. To prawda?

- Tak. A kto twojej mamie pozwolił mówić o niespodziance?- Kątem oka spoglądam na szatynkę. Porusza ustami w " sorka " a ja uśmiecham się. Mijamy kolejne budynki bu dotrzeć pod moje miejsce zamieszkania. Idziemy do mojego mieszkania. Mimo przykrej sytuacji w szpitalu z Ferro w roli głównej to mam dość dobry humor. Prowadzę Damiena do pokoju, który specjalnie dla niego przygotowałem. 

- Podoba ci się?

- Tak jest super. Kiedy pan to wszystko zrobił?

- Nie musisz mówić do mnie Pan. Leon w zupełności wystarczy. 

- A może być Wujku Leonie?- W odpowiedzi uśmiecham się do malca. 

~♥~

Hej. 

Jako że nie byłam w szkole bo musiałam złożyć podanie o dowód i takie tam to zdarzyłam napisać rozdział. 

Podoba mi się tylko część z Ludmiłą. 

W przyszły weekend ( 21 22 ) rozdziału może nie być.

Dziękuję, że mój 2 blog został tak miło przyjęty. 

Mam nadzieję, że dobranocka w formie rozdziału się podoba.