Dzisiaj rozdział bez dedykacji.
____
- Leon.- Otwieram oczy. Rozglądam się. To nie moja sypialnia. Zielona tapeta niebieski dywan. Próbuję unieść głowę czuję straszny ból w karku. To na czym się znajduję raczej nie jest łóżkiem. Podłoga! Musiałem zasnąć urządzając pokój dla Damiena Spoglądam na osobę, która jakiś czas temu wypowiedziała moje imię
- Violetta.- Mówię masując obolałe części ciała.
- Leon wszystko dobrze?- Zmartwiona kuca przy mnie delikatnie poprawiając moje zapewne roztargane włosy. Ten gest. Wspomnienia wracają ale nie te złe tylko te dobre.
- Nie wszytko dobrze. To miała być niespodzianka.
- Jesteś wesoły ale jednak w środku smutny.- Ponownie zgarnia moje włosy.
- Czuję, że przeszłość mnie dopada. Nie pytaj o co chodzi może kiedyś sam ci powiem.
- Dobrze. W takim razie ty idź się ogarnąć a ja zrobię śniadanie.
- Nie musisz.
- Ale chcę ty nie musisz mnie tu trzymać.- Szatynka opuszcza pomieszczenie. Wstaję ignorując ból stawów i idę do łazienki. Ciepły prysznic łagodzi trochę ból. Zakręcam wodę i wychodzę z kabiny. Zakładam szare spodnie dresowe.
- Leon.- Słyszę pukanie i głos Vioetty. Otwieram drzwi.
- Coś się stało?
- Nie chcę ci przeszkadzać ale nie wiem gdzie trzymasz mąkę.
- W szafce na dole obok piekarnika. - Violetta jak zastygła wpatruje się we mnie. Dobre może mam na sobie tylko spodnie a z włosów skapują mi kropelki wody. Co kobiety w tym widzą no? Okej może i często bywam na siłowni
- To gdzie jest ta mąka?- Rumieni się.
- Mówiłem ci już dolna szafka obok piekarnika. Pomidorki.- Śmieje się przytulając ją.
- Pewnie wyglądam teraz jak burak.
- Nie wiem co wy kobiety macie z tym ale cóż.- Śmieje się ponownie.
- Dobra śmieszku idę dokończyć śniadanie.- Szatynka odchodzi a ja wracam do łazienki. Zachowujemy się jak para a nią nie jesteśmy. Kim wy właściwie dla siebie jesteśmy? Nie zadręczaj się Verdas. Zakładam bluzkę przeczesuję włosy i udaje się do kuchni. Już z daleka da się wyczuć piękny zapach. Widzę Violettę sprawnie przerzucając naleśniki. Mimowolnie uśmiecham się.
- O której chcesz odebrać Damiena?
- Tak po 11:00
- Dobrze zawiozę cię sam muszę też coś załatwić.- Siadam przy wyspie kuchennej. Violetta nakrywa do stołu.
- Mam nadzieję, że będzie ci smakować.
- Na pewno. Dawno nie jadłem nic domowego. Nie miałem czasu zamawiałem sobie jakieś świństwa.
- Nie widać po tobie.- No fakt jestem zaprzyjaźniony z siłownią.
- Ćwiczę. Wiesz sprawność fizyczna w mojej pracy również jest potrzebna.
- Ahh rozumiem. Jesteś pracoholikiem, który lubi wyglądać ale nie chce tym samem kusić kobiet.
- Jeśli znajdziesz mi jakąś samowystarczalna desperatkę to może zmienię zdanie.- Śmieje się. Violetta podaje mi śniadanie. Te naleśniki są idealne takie jak pamiętam z dzieciństwa. Violetta rozpala we mnie coraz więcej pozytywnych wspomnień. Śniadanie jemy w przyjemnej ciszy. Około 11:00 jedziemy do domu kolegi Damiena ja udaje się do szpitala, w którym jest Fede. Idę białym korytarzem. Będąc na piętrze gdzie znajduje się sala Federico słyszę szloch. Idę za głosem. LUDMIŁA.
- Ludmiła co jest? Coć z Federico?- Mówię przestraszony jeśli chodzi o stan zdrowia przyjaciela to się martwię jest on jedyna osobą, która zna prawdę
- Verdas!- Krzyczy.
- Ludmiła uspokój się jesteśmy w szpitalu.
- Niech ludzie wiedzą! Nie dość, że mój już były narzeczony jest tutaj to straciłam szanse u boku ukochanego. Przez kogo? Leona Verdasa. Jesteś sierotą Leon dobrze wiesz, że gdyby nie moi rodzice to ty i twój brat żylibyście na ulicy. Przez kogo? Przez ciebie! Myślisz, że nie wiem co się stało w ubiegłym roku? Owszem wiem, na której stronie chcesz opis?- Trafia tym w mój czuły punkt. Tak ona też wie wszystko. Do wypadku byliśmy jak rodzeństwo. Odchodzę bez słowa. Idę do sali przyjaciela.
- Leon jeśli przyszedłeś usprawiedliwić...
- Nie nie jestem tu by kogoś usprawiedliwiać. Chciałem pogadać.
- O czym?
- Nie wiem możemy o wszystkim.
- Okej. To co cię łączy z Violettą?- Oho wielki pan znawca miłości i cudzych uczuć.
- Szczerze?
- Jak najbardziej.
- Nie wiem. Z nią jest inaczej. Powiem ci coś ale masz mi nei prawić kazań.
- No okej.
- Całowałem się z Violettą.- Wiecie jak się czuje. Jak nastolatka, która zwierza się przyjaciółce.
- Jak wrażenia.- Tak to jest różnica między kobietami a mężczyznami. My się pytamy o wrażenia a one sam nie wiem o co ale pewnie o głupoty.
- Sam nie wiem. Ale było tak...nie wiem... to jak narkotyk.
- Jesteś zakochany. Pogódź się z tym.
- Musze chyba dać sobie czas.
- Nareszcie mądrze gadać.
- Fede miło było ale...
- Violetta na ciebie czeka.- Skąd on wie? Co?
- Nie wiem może.- Śmieję się i wychodzę z sali. Idę do samochodu. Teraz zauważam, że to nie psycholog tak na mnie wpływa tylko Violetta. Idę do samochodu jadę po szatynkę i jej syna. Mijam budynki wystukując w kierownicę rytm jakiejś piosenki. Zatrzymuję się w miejscu gdzie czeka na mnie Violetta. Chłopiec siada na tylnym siedzeniu i zapina pas Violetta robi to samo.
- Panie Leonie.
- Tak Damien.
- Bo mama mówiła mi, że będziemy teraz u pana mieszkać i czeka na mnie niespodzianka. To prawda?
- Tak. A kto twojej mamie pozwolił mówić o niespodziance?- Kątem oka spoglądam na szatynkę. Porusza ustami w " sorka " a ja uśmiecham się. Mijamy kolejne budynki bu dotrzeć pod moje miejsce zamieszkania. Idziemy do mojego mieszkania. Mimo przykrej sytuacji w szpitalu z Ferro w roli głównej to mam dość dobry humor. Prowadzę Damiena do pokoju, który specjalnie dla niego przygotowałem.
- Podoba ci się?
- Tak jest super. Kiedy pan to wszystko zrobił?
- Nie musisz mówić do mnie Pan. Leon w zupełności wystarczy.
- A może być Wujku Leonie?- W odpowiedzi uśmiecham się do malca.
~♥~
Hej.
Jako że nie byłam w szkole bo musiałam złożyć podanie o dowód i takie tam to zdarzyłam napisać rozdział.
Podoba mi się tylko część z Ludmiłą.
W przyszły weekend ( 21 22 ) rozdziału może nie być.
Dziękuję, że mój 2 blog został tak miło przyjęty.
Mam nadzieję, że dobranocka w formie rozdziału się podoba.
