Rozdział 21 - Łzy

____

Znów jestem w identycznej sytuacji jak 15 lat temu. Z tym, że teraz jestem po tej drugiej stronie. Violetta zdążyła wypłakać już cały ocean łez nie dziwię się. U jej jedynego dziecka wykryto białaczkę. Jak? Mały miał od kilku dni wysoką gorączkę gdy został pod opieką Ferro podczas naszego wyjazdu zasłabł. W szpitalu zrobiono mu badania, które wykazały u niego tą groźną chorobę. Boję się jak Violetta to wszystko zniesie. Kocha Damiena i może trudno w to uwierzyć ja również go pokochałem. Jeśli coś mu się stanie będę tęsknić za jego uśmiechem każdego ranka gdy Violetta robi śniadanie albo spacerami po parku. Musimy być dobrej myśli w Buenos Aires wylądujemy za jakieś pół godziny. Tak gdy tylko dowiedzieliśmy się co się stało ruszyliśmy do Argentyny. 

- Leon.- Violetta się wybudza. Przespała cały lot. Stres sprawia, że robi się senna. 

- Tak? 

- Kiedy wylądujemy? 

- Za 30 minut.

- Chcę jechać od razu do szpitala. Proszę.- Wątpię, że w środku nocy ktoś wpuści nas na oddział. Ale się zgadzam bo Violetta i tak by zrobiła swoje a lepiej gdyby była tam ze mną. 

- Zadzwonię do Federico jak wylądujemy. 

- Dziękuję Leon. 

~♥~

- Dzięki Fede.- Mówię wsiadając do auta kumpla. Violetta nie wie co się dzieje dookoła. Myślami jest razem z małym. 

- Leon zostanę w szpitalu a ty wracaj do domu musisz odpocząć. 

- Zostanę z tobą.- Chwytam jej dłoń.

- Jesteś zmęczony nie będziesz siedział ze mną w środku nocy po szpitalach. 

- Violetta, Leon ma rację ktoś musi być tam z tobą. 

- Nie mam 5 lat !- Vioeltta odwraca wzrok na widoki za oknem. 

- Skarbie spójrz na mnie. Wiem, że nie jesteś dzieckiem ale naprawdę ktoś musi być z tobą by cię wspierać. 

- Kocham cię. - Usta szatynki delikatnie dotykają moich. 

- Ja ciebie też.- Violetta opiera głowę na moim ramieniu. Reszta trasy mija w milczeniu. Chciałbym móc powiedzieć jej, że będzie dobrze ale nie wiem nawet w jakim stadium jest choroba. Oglądałem kiedyś program o dzieciach chorych na białaczkę. Najczęściej potrzebny jest przeszczep szpiku od kogoś z rodziny. W tym wypadku będzie to dość trudne jeśli okaże się, że Violetta ma inną grupę krwi to będziemy musieli szukać dawcy. Sam nie wiem jaką mam grupę. 

- Dzięki Fede. 

- Nie ma za co trzymajcie się.- Wysiadamy z Violettą pod szpitalem i idziemy do środka. Tak myślałam nie wpuszczą nas na oddział o tej porze. 

- Proszę pani to mój jedyny syn bardzo go kocham muszę go zobaczyć. Proszę.- Violetta jest już bliska płaczu dlatego ją przytulam. 

- Mają państwo 15 minut. Piętro 3 sala 145.- Dlaczego te wszystkie recepcjonistki są takie wredne? Idziemy z Vioelttą do windy i jedziemy na odpowiednie piętro. Szatynka staje przy szybie, która oddziale nas od sali. 

- Mój mały.- Z jej oczy płyną łzy a ja mocno otulam ją moimi łzami. 

- Nie płacz kochanie znajdziemy sposób by wyzdrowiał. 

- Możemy wejść? 

- Tylko na chwilę.- Violetta na te słowa wszytko wchodzi do sali i siada przy małym. 

- Mama jest już z tobą kochanie.- Siadam po drugiej stronie i patrzę co robi Violetta. Jest idealną matką Damien ma szczęście. To silny chłopak i mam nadzieję, że z tego wyjdzie. 

~♥~

Hej. 

Ostrzegałam trzeba czytać notki. 

No to porobiło się. 

Ale dalej nie wiecie wszystkiego o Verdasie. 

Rozdział napisany w jeden dzień. 

Padam na twarz moi drodzy. 

PRZEPRASZAM ŻE TAKI KRÓTKI