Rozdział 6 - Kolejny miesiąc

Rozdział dedykuję Maddy twój komentarz był dla mnie wielką motywacją do napisania tego rozdziału. 

____

 Tykanie zegara wkurza mnie bardziej niż zwykle. Pustym wzrokiem patrzę w dokumenty. Nic z tego nie rozumiem. Ale nie chodzi mi o tą całą sytuację nie rozumiem nic z tych akt. 

- Leon szef cię woła.- W drzwiach pojawia się Emily, która pełni staż a naszej agencji jako sekretarka. 

- Powiedz mu, że zaraz będę.- Czego może ode mnie chcieć? O wypadku Federico wie. Ostatnią tak poważną rozmowę z przełożonym odbyłem rok temu. Nie licząc mojego incydentu ze spóźnieniem w ubiegłym tygodniu. Wychodzę z gabinetu i udaję się do szefa. Pukam po usłyszeniu przyciszonego przez drzwi "proszę" wchodzę. 

- Dzień dobry. Chciał...

- Leon siadaj.- Mówi lekko wściekły. Wściekły? Lekko? Ujął bym to inaczej ale nie wypada. 

- Coś się stało?- Pytam niepewnie. 

- Leon głupio pytasz. Całe Buenos Aires mówi tylko o wypadku Federico. I zgadnij kogo podejrzewają o jego spowodowanie? 

- Mnie?- Mówię ze spuszczoną głową. Wiedziałem, żę to się tak skończy. Ludmiła dopnie swego. A mnie zwolnią. 

- Leon wiesz, że jeśli dowiodą, że to ty nigdy nie wrócisz do pracy. Dam ci miesiąc na uporządkowanie swojego życia.- Znowu? 

- Ale ja nie mogę. Chcę pracować bo nic innego po za pracą nie mam. 

- Leon. Jesteś jeszcze młody. Za dużo na siebie bierzesz. Praca to nie wszystko. Znajdź tą jedyną i załóżcie rodzinę.- Ja? Sorka ale przewijanie pieluch i rodzinne obiadki do niedzielę to nie dla mnie. Wstaję i wychodzę bez słowa. Z mojego gabinetu zabieram najpotrzebniejsze rzeczy. Zamykam go na klucz na kolejny miesiąc. Wychodzę z budynku. Spokojnie idę w stronę samochodu. 

- Verdas.- Słysząc moje nazwisko odwracam się w stronę tego głosu.

- Ludmiła.- Mówię nieco ściszonym głosem.

- To dopiero początek.- Unosi głowę i odchodzi. Ferro jest bardzo wpływową osobą w tym mieście. Posiada również własne wydawnictwo. Może lepiej poszukam nowej pracy. Wsiadam so samochodu i udaję się do domu, w którym i tak mało bywam. Albo praca lub siedzie u Fede. Włoch spostrzega, że coś jest nie tak między mną a jego narzeczoną lecz nic nie mówi w tej sprawie.  Będąc już w domu stwierdzam, że muszę zrobić sobie jakiś obiad. Spoglądam dl lodówki. Najwyższa pora zrobić zakupy. I ponownie tego dnia zasiadam za kółkiem. Udaję się do najbliższego marketu. Wysiadam s samochodu. W chodzę do sklepu i kolejno wkładam do koszyka potrzebne produkty. Przechodzę do kolejnego działu. Zauważam znajomą mi osobę. Bezszelestnie podchodzę do drobnej osóbki o kasztanowych włosach. 

- No hej. 

- Jezu! Leon!- Kobieta podskakuje i odwraca się w moją stronę. 

- To Jezu czy Leon?- Śmieję się. Boże kobieto co ty ze mną robisz. Kilkanaście minut temu użalałem się nas sobą jak nastolatka, której skończył się ulubiony błyszczyk. 

- Jak już tu jesteś to podaj mi tą przyprawę z góry. 

- Dobrze krasnalu.- Co ja robię ze swoim życiem? 

- Nie śmiej się. Damien! Ugh nie wytrzymam z nim.

- Damien. Tak ma na imię twój syn? 

- Tak i jest zbyt mądry jak na swój wiek. 

- Jestem mamo.- Moim oczom ukazuje się chłopczyk o czarnych włosach i ciemnych jak węgle oczach. Z wyglądu w cale nie przypomina szatynki. 

- Gdzie byłeś? 

- Oglądałem to fajne samochody w dziale z zabawkami. Wiesz za miesiąc mam urodziny i...

- Tak wiem.- Szatynka uśmiecha się do malucha. 

- Violetto będziesz miała chwilę czasu? 

- Tak a coś się stało? 

- Mamo kto to? 

- To jest Leon. Kolega mamy. 

- Hej.- Kucam tak by być an wysokości tej małej osóbki.

- Cześć. Jestem Damien.- Chłopczyk perliście się do mnie uśmiecha. 

- Dawno się nie widzieliśmy myślałem, że gdzieś się przejdziemy. 

- Z chęcią. Tylko co zrobię z zakupami?

- Możesz je zostawić u mnie w samochodzie. - Uśmiecham się. Rozmowy z Violettą są inne. A spędzanie z nią czasu pozwala mi zapomnieć o przeszłości. Mogę zacząć znajomość z czystą kartą. 

- No dobrze.- Szatynka posyła mi delikatny uśmiech. Wspólnie kończymy zakupy i wychodzimy z marketu. Ktoś z boku powiedziałby, że jesteśmy szczęśliwą rodziną. Jednak my jesteśmy tylko dobrymi znajomymi. Nie narzekam na naszą relację. Potrzebuję osoby, która nie wie o mnie nic i nie wypytuje. Po prostu jest. 

- Leon jesteś bardzo skryty. Opowiesz mi coś o sobie?- Tego pytania z jej strony bałem się najbardziej. Co mam jej powiedzieć? Hej jestem Leon Verdas i rok temu...

- Mamo zobacz wata cukrowa! Kupisz mi?- Dziękuję. Chłopczyk błagalnie spogląda na Violettę. 

- Synku nie dziś.- Widząc jak uśmiech na twarzy małego tak szybko znika z kieszeni wyciągam kilka monet i kucam tak by być twarzą w twarz z Damienem. 

- Proszę.- Mówię wręczając w jego chude rączki pieniądze. Maluch uśmiecha się do mnie i odbiega. 

- Leon teraz trochę przesadziłeś. Nie chcesz go za bardzo rozpieszczać ze względu na moją sytuację.

- Violetto jeśli szukasz pracy mogą ci coś załatwić u mnie w agencji. 

- Wątpię czy ktoś zatrudni dziewczynę, która skończyła liceum. Na studia nie poszłam bo urodził się Damien. Następnie zmarła moja mama a ojciec wyrzucił mnie z domu. Diego zaczął brać narkotyki i pić.- Ile tak młoda kobieta mogła nieść.- Chyba za dużo gadam?- Z jej oczu wypłynęła jedna samotna łza. Niepewnie zrobiłem krok w stronę szatynki a kciukiem starłem łezkę. Niespodziewanie kobieta rzuciła się w moje ramiona. 

- Leon oni znowu do mnie przyszli.- To co poczułem w tej chwili to to, że chcę ją chronić już zawsze. Po tej historii oraz tym co się dzieje w jej życiu. 

~♥~

Hej. 

Jak zwykle nie wiem co napisać w notce. 

Dziękuję, za aż taki skok wyświetleń miśki. 

Ogólnie rozdział miał być wczoraj ale no to przez Jorge. 

Ta piosenka jest aldoiwedqkj. 

Polecam coraz bardziej chcę ten film. 

Okej a teraz może coś temacie rozdziału. 

Leonetta coraz bliżej.

Jak widzimy ( raczej czytamy) Leon zmienia się przy Violce. 

Jakie tajemnice skrywa nasz młody Verdas? 

Ludmiła nie ustępuje. 

Rozdział jak nie w tygodniu to w weekend.