Rozdział 5 - Groźby

____

 Siedzę kolejne minuty spoglądając bezwładnie w przestrzeń. Źle się czuję z tym, że zostawiłem ją tam samą bez bardziej szczegółowych wyjaśnień. 

- Leon mówię do ciebie.- Fede. Zapomniałem o tym, że Włoch ciągle tu jest. Mieliśmy spędzić męskie popołudnie a tymczasem ja rozmyślam sobie o Violettcie. 

- Sorka Fede. 

- Coś się stało? Widzę to. Przyjaźnimy się od podstawówki. Chodzi o tą kobietę?

- Po części tak.- Odpowiadam wymijająco. 

- Dobra mam pomysł. Za 20 minut widzimy się przed wejściem do budynku. Przygotuj motocykl.- Opuszcza moje mieszkanie. I właśnie dlatego Ortez jest moim przyjacielem. Mimo, że mnie wkurza i szuka zawsze dziury w całym plus jeszcze milion jego irytujących zachowań. Ale Fede to mój przyjaciel. Zawsze wie jak wyciągnąć mnie z doła. Wstałem z kanapy. Udałem się do garderoby zamiast koszuli na biały podkoszulek założyłem czarną skórzaną kurtkę. Spodnie zmieniłam na przetarte przy kolanach dżinsy. Na nogi przyodziałem czarne Air Force. Wychodzę z mieszkania i udaję się do garażu zamykam go i wyjeżdżam z podziemi budynki. Jestem już przed wieżowcem. Rozglądam się za przyjacielem. Widzę go wraz z jego szarą Hondą. Co do firm motoryzacyjnych mamy odmienne gusta. Ja preferuję produkty firmy YAMAHA a Ortez wozi się Hondą.
- Co mamy w planach?- Podchodzę do Federico, który sprawdza coś w motocyklu. Odwraca się do mnie i poprawia włosy.
- To co zawsze.- Zakłada kask i odpala szary pojazd. Po chwili dołączam się do przyjaciela. Wyjeżdżamy z parkingu i włączamy się do ruchu drogowego. Jedziemy miastem. Nie jest to zawrotna prędkość ale już wyczuwam adrenalinę. W pewnym odcinku trasy zjeżdżamy w boczną uliczkę. Tutaj zaczyna się szaleństwo. Jest to stary zapomniany odcinek trasy. Zazwyczaj jest tu kilka innych osób. Dziś jestem tu tylko ja i Fede. Odwracam głowę by sprawdzić jak daleko jest w tyle. To co widzę jest szokujące. Szara błyszcząca Honda leży w rowie a obok ciało Federico. Gwałtownie hamuję. Kask odkładam obok dwuśladu. Biegnę do ciała mojego przyjaciela.  Kucam przy nim układam palce na tętnicy. Tętno jest szybko wybieram numer na pogotowie.
- Halo.
- Dzień dobry. Na zjeździe przy drodze 34 miał miejsce wypadek motocyklowy.
- Jakieś znaki szczególne miejsca?- Rozglądam się po okolicy. Jednym co rzuca mi się w oczy jest wysokie stare drzewo.
- Wysokie drzewo po lewej stroni ulicy.
- Wysyłam już pojazd ratunkowy.- Chowam telefon do kieszeni. Siadam przy przyjacielu. To moja wina. Gdybym nie myślał o Violettcie Fede nie wpadł by na pomysł jazdy. Muszę zadzwonić do Ludmiły i przegnać się z życiem. Ona zawsze była przeciwna temu by Włoch podzielał ze mną pasję. Trzęsącymi się rękoma udaje mi się wyciągnąć telefon i wybrać numer do blondynki.
- Halo.
- Ludmiła...- Mówię łamiącym się głosem.
- Leon coś się stało?
- Federico miał wypadek. Jedź do najbliższego szpitala. Zaraz tam będziemy.
- Leon nie żartuj sobie.
- Nie żartuję.
- Zaraz tam będę.- Telefon ponownie ląduje w mojej kieszeni. W oddali słyszę już odgłosy karetki. Biały ambulans jedzie w naszą stronę. Po chwili zatrzymuje się obok mnie. Z pojazdu wysiada kilku mężczyzn.
- Jak doszło do wypadku?- Zagaduje mnie jeden z nich?
- Sam nie wiem. Jechałem z przodu a gdy spojrzałem za siebie przyjaciel już tak leżał.
- Rozumiem. Zabieramy go do najbliższego szpitala. Informował Pan kogoś z rodziny poszkodowanego?
- Narzeczoną.- Ambulans z Fede odjeżdża a ja za niemi motocyklem. Ludmiła mnie zabije to ja dwa lata temu pokazałem Fede świat motocykli. To uzależnia wsiądziesz raz i chcesz więcej. To jest jak narkotyk a nawet gorsze. Parkuję przed białym budynkiem szpitala. Ledwo zdjąłem kask z głowy a poczułem pieczenie na policzku. Okej teraz na obu.
- To twoja wina! To przez ciebie!- Przede mną stała zapłakana Ludmiła.
- Daj...
- Zrobię wszystko byś stracił możliwość wykonywania zawodu. Wszystko, rozumiesz?- Syczy w moją twarz i odchodzi. Jak bardzo jestem stracony?
- Ludmiła!- Krzyczę za nią.
- Federico już nigdy nie wsiądzie na motocykl. Dopilnuję tego- Kiwa głową i odchodzi.

~♥~

Hej. Ogólnie to rozdział miał być wczoraj ale skończyłam go dość późno więc jest dziś. 

Przede mną jeszcze 2 dni wolnego. Przepraszam, że taki krótki ale cóż jakoś tak wyszło. 

Następny może będzie dłuższy.