Rozdział 12- Ja+On=My.

-Next.- Po raz kolejny weszłam do przymierzalni. Ludmiła pomaga mi wybrać sukienkę na spotkanie z Leonem.  Przymierzyłam już 10 sukienek. Ludmiła nie uznała żadnej za oszałamiającą.
- A ta?- Pokazałam się u różowo białej sukience sięgającej przed kolano.
- Idealnie. Leonowi oklapnie ta jego grzywka.- Zapłaciłam za sukienkę i wyszłam ze sklepu z blondynką.
- Idziemy jeszcze na kawę?
- A na, którą masz to spotkanie?
- Na 18:30.
- Mamy czas do 15:00. Muszę cię zrobić.- Lu przejmuje się tym bardziej niż ja.

***

- Jest pięknie kochana. Leon będzie zachwycony.- Obróciłam się wokół własnej osi. Między czasie zabrzmiał dzwonek.

- To on!

- Poczekaj otworzę. A ty zrobisz dobre wrażenie.- Blondyn wyszła z pokoju a ja stanęłam na schodach.- Wejdź ja już idę po Violette.- Lu wbiegła po schodach mało się nie zabijając.

- Leć. Ale masz być o stosownej godzinie.

- Wrócę jak będę chciała.- Odeszłam od Lu. Z gracją zeszłam po schodach. W salonie czekał ON. Jak zawsze idealny. Dziś przeszedł samego siebie. PERFEKCJA. Jego włosy idealnie ułożone. Ciemne spodnie, bordowa koszula, której ostatnie dwa guziki zostawił odpięte.

- Wyglądasz przepięknie.- Powiedział swoim głębokim głosem, uśmiechając się.- To dla ciebie. Różowa bo była wyjątkowa tak jak ty.- Podał mi różową różę.

- Jest piękna.

- Nie tak jak ty.- Zarumieniłam się.

- Powiem Oldze by wstawiła ją do wody.- Weszłam do kuchni podałam Oldze kwiatka i wróciłam do mojego ideału. Wyszliśmy z domu. Spacerowaliśmy uliczkami miasta. Idealnie.

- Czas na pierwszą  niespodziankę.- Uśmiechną się.

- Leon nie trzeba było. Nawet spacerując jest miło.

- Wiem ale bezie jeszcze milej.- Leon wskazał na bryczkę. Podszedł do mężczyzny siedzącego. Porozmawiali chwilę i wrócił do mnie.

- Na miejsce dotrzemy tylko tak. Więc co pani powie na przejażdżkę ze mną?

- Z chęcią.- Uśmiechnęłam się. Leon pomógł mi wsiąść. Usiadł obok mnie. Chciał objąć mnie ramieniem lecz się zawahał. Przytuliłam się do niego. Jest wspaniale. Chcę by było jak już zawsze. Ja+On=My.

***

- To nie koniec niespodzianek.- Pomógł mi wysiąść.

- Nie?

- Nie. Może zbyt pospolite ale od serca.- Przed nami ukazał się rozłożony koc kilka poduszek.

- Leon to najwspanialsza rzecz jaką ktoś dla mnie zrobił.- Mocno uściskałam szatyna.

***

- O czym marzysz?- Spytał.

- By było już tak zawsze.

- Tak czyli jak?

- Spokojnie. Bym mogła być szczęśliwa.

- Teraz tak.- Położyłam się na brzuchu by móc spojrzeć w błyszczące oczy szatyna.

- Kocham cię.- Wypłynęło tak nagle z jego ust. 

~♥~

Hej. No tak umęczony rozdział.

Byle jaki. Byle by był.

2/10.

No tak kończę notkę bo muszę zająć się kuzynem.