Rozdział 7 - Przepraszam

- Violetta!.- O nie zauważył mnie.
- Lu co robimy?
- Pogadaj z nim.
- Nie Lu on tu idzie.
- Rób co chcesz.- No i jestem w kropce. Szybko zawróciłam zaczęłam biec.
- Violetta!... Mam cię.- Leon złapał mnie w talii. Nie wiedziałam go raptem jeden dzień a już zatęskniłam za jego oczami i uśmiechem.
- Puść mnie Verdas.
- Nie. Musimy porozmawiać.- Lu gdzie ty jesteś gdy cię potrzebuję.
-Nie mamy o czym.
- Właśnie, że mamy. I nie puszczę cię póki nie porozmawiamy.
- Nie muszę ci się tłumaczyć. Nie jesteśmy razem. A teraz zostaw mnie bo zacznę krzyczeć.- Zrezygnowany odszedł.
- I co ci powiedział?- Obok zjawiła się Ludmiła.
- Ładnie to tak uciekać?
- Chciałam żebyście mogli porozmawiać.
- Nie mamy to czym o oszust to tyle.

***

Poniedziałek. Znowu muszę wstać przed siódmą. Leon po incydencie w galerii nie odzywał się. Zeszyty oddał mi jego tata. Wstałam i udałam się do łazienki. Następni zeszłam na śniadanie w jadalni zastałam osobę. której się nie spodziewałam.

- Olga możemy porozmawiać?

- Tak. Oczywiście.- Udałyśmy się do kuchni.

- Co tu robi Leon?

- Jego rodzice wyjechali na kilka dni, twój tata zaproponował im, że Leon może zostać nas.

- Na ile?

- Do końca tygodnia.- Cały tydzień z Verdasem w tym domu. Wyszłam z domu o tej samej porze co zawsze.

- Mogę się przyłączyć?- Obok mnie zjawił się Leon.

- Jeśli chcesz.- Burknęłam.

- Nie fochaj się. - Uśmiechną się uroczo. Violetta bądź twarda.

- Violu.- Bądź silna 

- Odczep się ode mnie.

- Nigdy.- Czy on musi być taki uparty? Nie odezwę się do niego może od póści . Dotarliśmy do szkoły. Widziałam jak wszystkie dziewczyny oglądały się za Leonem. Bolało mnie jak on się do nich uśmiechał. Szłam korytarzem i starałam się nie zwracać na to uwagi. Stanęłam czy kącie przy sali numer 142. Biologia. Jeden z lepszych przedmiotów szkolnych. Stałam i smutnym wzrokiem obserwowałam Leona. Nagle odłączył się od grupki i podszedł w moją stronę.

- Hej co ci jest Violu.- Łzy które tyle wstrzymywałam wypłynęły.- Ej. Spokojnie.- Leon chwycił mnie w swoje ramiona.

-Przepraszam.- Szepnęłam.

- Za co?

-Nie powinnam tak reagować. Powinnam cię wysłuchać.

-Nic się nie stało.- Pogładził mnie po włosach.- Idziemy?

- Tak.- Udaliśmy się do sali . Leon usiadł obok mnie. Czułam się taka dumna. Inne dziewczyny spoglądały na mnie z nienawiścią. No tak Leon jest przystojny. mądry, utalentowany, i jest cały idealny.

~♥~

Hej. Dawno nic nie było. Rozwiałam moje wszelkie wahania.

Doprowadzę tą historie do końca.

No cóż wszystko musi mieć koniec i początek.
Ten rozdział pisało się trochę męcząco.

Nie wiem kiedy zrobić Leonette.

Mieliście już wigilie klasowe?

Ja tak. Dzisiaj.

Wszelkie pytania w komentarzach lub TUTAJ

A i jeszcze Wesołych Świąt. 

Prezentów.

Rodzinnej Atmosfery.