Rozdział 34 - Zaufaj mi

____

- Zrobiłem ci herbatę - Wchodzę do sypialni, w której siedzi roztrzęsiona Violetta. Źle zniosła wiadomość o tym, że Diego mieszka tuż obok. 

- Boję się Leon.- Mówi cicho patrząc w sufit. 

- Skarbie póki tu jestem to nic ci nie grozi.- Siadam obok niej i gładzę po policzku. 

- A jeśli on tu przyjdzie? 

- Będę zamykać drzwi zaraz po wyjściu do pracy. 

- Leon nie!.- Violetta odtrąca moją dłoń.- Nie chcę się czuć tutaj jak w jakiejś klatce. 

- Przecież Ludmiła może do ciebie przychodzić. 

- Leon nie chodzi o to. Ja po prostu chcę żyć bez obaw, że Diego może mi coś zrobić.- Szatynka już na dobre się rozpłakała. Pomagam jej usiąść i wciągam na swoje kolana. Mocno otulam ramionami. 

- Jestem tutaj kochanie.- Violetta splata ręce za moim karkiem a głowę układa na barku. To straszne do jakiego stanu doprowadziło ją to wszystko. Ledwo zebrała się po śmierci Damiena a teraz to. 

- Nie zostawisz mnie? 

- Nigdy. 

~♥~

- Podoba ci się.- Pytam Violetty stawiając walizki na podłodze.  Nareszcie nasz długo wyczekiwany wyjazd. Violetta przez ostatni tydzień odliczała nawet godziny. Uśmiecha się szeroko i rozgląda po niedużym drewnianym domku. 

- Leoś. - Violetta mocno się do mnie przytula i całuje.- Dziękuję. 

- Nie masz za co. 

- Może się powtarzam ale ty na prawdę się zmieniłeś. I to jest dobra zamiana. Wcześniej myślałeś tylko o pracy a teraz jesteś trochę bardziej otwarty. Chętniej spotykasz się ze znajomymi uśmiechasz się też znacznie częściej. 

- To wszystko dla ciebie.- Całuję ją w czubek głowy. Jeszcze chwilę stoimy przytuleni do siebie. 

- Leon co byś zrobił gdyby okazało się, że jestem z tobą w ciąży?- Zamurowała mnie tym pytaniem. Nie jestem jeszcze gotowy na dziecko to na pewno.

- Byłbym zaskoczony i trochę zagubiony w tym wszystkim bo uważam, że nie jestem jeszcze na to gotowy. 

- A Damien? 

- To było co innego.- Odchodzę od niej kawałek. Damien był dzieckiem Violetty  a ja dla niego byłem zupełnie obcym człowiekiem  Może po czasie nawiązała się między nami więź ale na pewno nie taka jak ojca z synem. 

- Ehh nie będę teraz w to wnikać. Przytul mnie jeszcze.- Z uśmiechem przytulam do siebie swoją dziewczynę. 

- Musimy iść na jakiś obiad. 

- Skarbie wiesz, że w kwestii jedzenia nie trzeba mi powtarzać dwa razy. 

~♥~

- Trzymaj.- Podaję Violettcie siedzącej przy kominku kubek z ciepłą herbata. Uśmiecham się do niej i siadam obok. Violetta opiera swoją głowę na moim ramieniu. 

- Mogę cię o coś zapytać? 

- Tak.- Mówię niepewnie. 

- Skąd tak dobrze znasz to miejsce?

- Mieszkałem tu. 

- Na serio?- Violetta odrywa się ode mnie. 

- Tak, miałem może 13 lat. 

- Myślałam, że całe dzieciństwo spędziłeś w Meksyku.

- Do 7 roku życia potem trochę we Francji, Włoszech, Portugalii , tutaj aż w liceum wróciłem do Meksyku.- Mówię cicho patrząc w ogień palący się w kominku. 

- Nigdy mi o tym nie mówiłeś. 

- Nie czułem potrzeby. 

- Leon.- Violetta kładzie dłoń na moim ramieniu a drugą na moim policzku tak bym na nią spojrzał.- Pamiętaj mi możesz powiedzieć wszystko. Zaufaj mi w końcu. 

~♥~

Hej. 

Nareszcie rozdział. 

To wszystko wina Jorge najpierw te zdjęcia dzisiaj te sytuacja z tytułami piosenek i po prostu jestem tak rozkojarzona przez niego, że po prostu nie daję rady. 

Podjęłam już decyzję co do ilości rozdziałów będzie ich jeszcze 6 i epilog. 

Moje wszystkie pomysły na to opowiadanie już się kończą więc nie ma sensu tego dalej ciągnąć. 

Następne wydaje mi się, że będzie trochę lepsze ( zawsze tak mówię a wychodzi kupa ) 

Dobrze kochani w takim razie miłej niedzieli :)