Rozdział 4 - Nie umiemy tańczyć.

Chłopak już od dobrych 15 minut wypełnia papiery w sekretariacie szkoły.
- To już wszystko?
- Tak od poniedziałku możesz zaczynać naukę. Jeszcze jedno pytanie. Do, której klasy cię przydzielić?
- Do tej, w której jest Violetta Castillo.
- 2a. To jest twój plan. A to lista książek. Masz tydzień na zapoznanie się z programem.
-Dobrze dziękuje dowiedzenia.- Wyszedł z gabinetu. Dziewczyna czekała na niego przed gabinetem.
-Przyjęli cię?- Wstała uradowana z ławki.
-Od poniedziałku mogę zaczynać naukę.- Uśmiechną się szeroko.- Muszę już iść. A Violetto mogę cię o coś prosić?
-Tak jasne. O co chodzi?
-Pomigała byś mi z zaległościami?
-Tak jasne przyjdź do mnie około 15:00. Adres wyślę ci sms'em.
-Dobrze. To cześć.- Pomachał jej jeszcze na odchodne. Ona zaś ruszyła w stronę sali chemicznej. Lekcje minęły jej szybko. Powoli ruszyła w stronę domu. Po 30 minutach była na miejscu.
-Violetto. Mam nadzieję że pamiętasz o dzisiejszym wyjściu.
- Tak tato o której mam być gotowa?
- Około 18.
- Bobrze idę się przygotować.- Szatynka udała się do swojego pokoju. Plecak położyła na łóżku. Podeszła do szafy i wybrała odpowiednią sukienkę. Następnie udała się do łazienki.

***

Siedział od godziny na sali. Czekał aż wszyscy przyjaciele jego ojca się zjawią. Prawie każdy z nich miał córkę. Pozostali byli po prostu starymi kawalerami. Po raz kolejny tego witał się z kolejną córeczką jednego z wielu właścicieli różnych firm na sali. W tłumie dostrzegł znaną mu już sylwetkę.

- Violetta.- Krzyną. Ona obróciła się w jego stronę i posłała mu szczery uśmiech.

- Leon! Co ty tutaj robisz? 

- Przyszedłem tu z tatą. A ty?

- Ja też. - Uśmiechnęła się do niego a on to odwzajemnił. Z głośników na sali rozległ się dźwięk wolnej melodii. Zgodnie z tradycją każdy bankiet organizowany przez Verdasa rozpoczynany jest tańcem wolnym.

- Zatańczysz?- Szatyn skierował do dziewczyny.

- Tak jasne.- Oboje ruszyli na parkiet.- Z czego się śmiejesz? Wiem że nie umiem tańczyć ale to nie powód by się ze mnie śmiać.

- ie nie śmieję się z ciebie. Oboje nie umiemy tańczyć wolnego. - Dziewczyna rozejrzała się i zaśmiała.

-Może lepiej sobie to darujemy? Poszukam mojego taty.

- Pewnie rozmawia gdzieś na sali z moim.

- Masz rację. To co robimy?

- Za budynkiem jest ogród możemy iść tam się przejść.

***

-Często bywasz na takich imprezach?

-Dość często. Rodzice chcą bym przeją po nich firmę. Nie chcę tego. Moim marzeniem jest podróżowanie po świecie z moim zespołem wydać płytę i dalej kierować się muzyką.

- Masz szczęście mimo iż rodzice chcą czegoś od ciebie to pozwalają ci dążyć za marzeniami.

- Violetto zapewniam cię że i ty pewnego dnia spełnisz swoje marzenia.

- Dziękuję ci za tą rozmowę. Jestem zmęczona powiem tacie by mnie zawiózł do domu. Widzimy się jutro?

- Tak jasne.

~♥~

Hej. Witem was w ten jesienny wieczór. 

Ten rozdział był dla mnie ciężki jakoś dziwnie mi się go pisało.

Jest mega krótki i tak bez ładu i składu.

Następne rozdziały będą pisane narracją pierwszoosobową ponieważ myślę że będzie mi lepiej pisać a wam lepiej czytać. Rozdziału 5 mam jedno zdanie więc nie wiem kiedy go dodam.

Trzymajcie się ciepło.